چرا در فوتبال ایران، مهاجم‌ها به نیمکت لیگ برتری نمی‌رسند؟!

 یکی از سوالاتی که در دوران حرفه‌ای هر بازیکنی مطرح می‌شود این است که آیا از او مربی خوبی در می‌آید یا نه. معمولا انتظار می‌رود بازیکنانی که در زمین با فکر بازی می‌کنند، نسبت به بازیکنان فیزیکی، در آینده به نیمکت‌های مربیگری مهم‌تری برسند. این فرضیه برای هافبک‌های خلاق، بیشتر از بقیه هم مطرح می‌شود. بازیکنانی مانند مجتبی جباری، محرم نویدکیا، جواد نکونام و ... که در دوران بازی، نگاهی متفاوت به فوتبال داشتند. فرضیه‌ای که لااقل در ایران، نزدیک به واقعیت است. 

عمده مربیان حاضر در لیگ برتر، بازیکنانی هستند که در پست هافبک بازی می‌کردند. از جواد نکونام و امیر قلعه‌نویی تا رضا مهاجری و مهدی تارتار. نسل جدید مربیان هم از دل همین هافبک‌های وسط بیرون آمده. از حمید مطهری که اولین فصل سرمربیگری‌اش را با نساجی تجربه خواهد کرد تا مازیار زارع و فرزاد حسین‌خانی که به تازه‌گی جشن حضور در لیگ برتر را گرفتند. اگر مربیان فصل گذشته لیگ برتر هم در نظر گرفته شوند، علیرضا منصوریان، محرم نویدکیا و علی کلانتری هم در دوران بازیگری هافبک میانی بودند.

در فوتبال ایران، مهاجم‌ها به نیمکت لیگ برتری نمی‌رسند، مگر بازیکن استقلال بوده باشند! از صمد مرفاوی و پرویز مظلومی تا فرهاد مجیدی و رضا عنایتی که نماینده خط حمله در نسل جدید مربیگری هستند. البته علی دایی هم که چند فصلی است از نیمکت‌های زمین فوتبال فاصله گرفته، مهم‌ترین مهاجم ایرانی است که سرمربیگری را تجربه کرده...

در لیگ بیست‌ودوم، مهدی رحمتی تنها نماینده دروازه‌بان‌هاست. در فصل جاری، هیچ دروازه‌بان دیگری نتوانسته نفر اول نیمکتی از لیگ برتر باشد. در خط دفاع هم دوباره زوج یحیی گل‌محمدی و مجتبی حسینی شکل گرفته است. دو نفری که در اواخر دوران بازیگری، کنار هم قرار داشتند و کار مربیگری را هم حدودا با هم آغاز کردند. رضا مهاجری دیگر مدافعی است که به عنوان سرمربی تیمی در لیگ برتر، جایش را اثبات کرده است. 

ساکت الهامی و محمد ربیعی، سرمربیان هوادار و مس رفسنجان هم دو سرمربی هستند که سابقه درخشانی در دوران بازیگری نداشتند و برای رسیدن به نیمکت لیگ برتر، مسیری متفاوت از سایرین را پیش گرفتند.