نامه فرزند شهید به علی دایی ؛ از شما بابت همه توهین‌ها معذرت می‌خواهم !

بشیر معتمدی فرزند شهید غلامعلی معتمدی (از شهدای حادثه هفتم تیر)) است که در سال ۱۳۲۷ هـ.ش در خانواده‌‌ای مذهبی در شهر شیراز دیده به جهان گشود. همسر شهید معتمدی و مادر بشیر ، اشرف بروجردی است . او مشاور زنان وزیر کشور دولت سید محمد خاتمی بود . او در دولت حسن روحانی نیز مسئولیت کتابخانه ملی را برعهده داشت.از شهید معتمدی ۲ پسر دوقلو به نام‌های امیر و بشیر (۱۳۵۶) به یادگار ماند. که متاسفانه امیر فرزند او چند سال پیش به علت سکته دارفانی را وداع گفت

بشیر معتمدی، فرزند شهید،  در این نامه ضمن طرح انتقادی به یکی از رفتارهای علی دایی در ایام اخیر، نوشت: اما مگر آنها که تو را متهم می‌کنند، اشتباه نمی‌کنند؟

«جناب آقای علی دایی

سلام!

اجازه دهید سریع سراغ اصل مطلب بروم. من به عنوان یک فرزند شهید از شما معذرت می‌خواهم. از شما بابت همه توهین‌ها و نامهربانی‌هایی که در این مدت اخیر نسبت به شما و خانواده شما انجام شد، معذرت می‌خواهم. باور کنید که پدران ما جان خود را فدا نکردند که حکومتی شکل بگیرد که اینچنین قهرمانان ملی‌اش را در رسانه ملی مورد هتک قرار دهد. اساساً کدام حکومت است که با قهرمانان و افتخارات ملی خود اینچنین رفتار می‌کند؟ من به عنوان فرزند شهید خجالت زده شما و همه مردمی هستم که در این مدت اینچنین مورد هتک قرار گرفته‌اند.

شما در تمام سال‌های جوانی ما برای ایران و ایرانی افتخار کسب کردی و همواره پرچم ایران را بالا بردی. چه روزهایی که با گل‌هایی که تو زدی، شاد شدیم و چه روزهایی که بابت تلاش‌های تو به ایرانی بودن خود افتخار کردیم و مگر پدران ما برای چه شهید شدند؟ برای همین که ملت و این مردم آرامش داشته باشند و شادی را در سایه این آرامش تجربه کنند. پس تو ادامه همان کاری را کردی که پدران ما جان خود را در این راه دادند. مهم‌تر از آن، تو بعد از فوتبال هم در کنار ملت ماندی و بارها و بارها در ناخوشی‌ها به کمکشان آمدی. هنوز یاری شما به مردم کرمانشاه در زلزله چند سال پیش فراموش نشده استپس چه شده است که اینچنین حاکمیت با شما نامهربان شده است؟ گناه شما چیست؟ غیر از این است که در این مصیبت‌های اخیر نیز در کنار مردم بودی؟ شاید تنها اشتباه شما همراهی با اعتصاب باشد. البته من به شخصه با اعتصاب و هر نوع اعتراض مدنی که در مقابل حکومت انجام می‌شود، مشکلی ندارم و آن را حق هر شهروندی می‌دانم، چه اعتراض به حق باشد یا نباشد. آنچه شاید اشتباه بوده، همراهی با اعتصابی است که از آن سوی مرزها فراخوان داده شده بود و من دل خوشی از هر آنچه از آن سوی مرزها باشد، ندارم و آن را مشکوک می‌دانم، چراکه آنها را دلسوز و خیرخواه ایران نمی‌دانم. اما مگر آنها که تو را متهم می‌کنند، اشتباه نمی‌کنند؟ مگر آنها با این کتک زدن‌ها و ضرب و شتم و بعضاً کشتن مردم دچار اشتباه و جنایت نشدند؟ آیا آنها حاضر شدند که از گناهان و جنایت‌های خود از ملت معذرت بخواهند؟ پس چگونه است که از شما چنین درخواستی دارند؟

آقای دایی عزیز! راه و رسم این آقایان هیچ نسبتی با راه شهدا به ویژه شهید سلیمانی عزیز که خود را به ظاهر پیرو آن می‌دانند، ندارد، چراکه او همواره به دنبال جذب آدم‌ها بود و نه طرد آنها به هر بهانه‌ای! در میان اذیت کنندگان و توهین کنندگان به شما کسانی فقط به فکر حفظ قدرت به هر قیمتی هستند، حتی با ضرب و شتم و جنایت علیه هم وطنان خود! اما در میان آنهایی که به شما توهین می‌کنند، هستند کسانی که دغدغه ایران را دارند، اما مسیر را اشتباه رفته‌اند و به جای جذب و بخشش، توهین و دفع را یاد گرفته‌اند که هیچ نسبتی با اسلام حقیقی ندارد. آن‌ها را ببخش، اما برای حقیقت در مقابل قدرت پرستان بایست که همه ما و همه ملت پشتیبان تو هستند و این نیز چیزی جز راه همان شهدا نیست.

خداوند یار و نگهدارت باشد مرد!»