چرا موجودات فضایی هنوز با ما زمینیان تماس برقرار نکرده‌اند؟

 نقل از اسپیس، تمدن‌های بیگانه احتمالاً منتظر می‌مانند تا یک نفر اعلام حضور کند و سپس یک کاوشگر ارسال کنند. بنابراین، اگر چند صد سال یا شاید چند هزار سال صبر کنیم، ممکن است کسی پیدا شود و از ما سراغی بگیرد.
 
همانطور که فیزیکدان مشهور انریکو فرمی در سال ۱۹۵۰ گفت: «پس دیگران کجا هستند؟»، حیات هوشمند در اینجا و روی زمین پدید آمده است؛ اما مطمئناً ما تنها سیاره در جهان نیستیم. کهکشان ما، کهکشان راه شیری، احتمالاً دارای بیش از یک تریلیون سیاره است و این کهکشان، تنها یکی از دو تریلیون کهکشان در کل کیهان است.
 
مطمئناً، بیشتر سیارات زیست‌ناپذیر هستند، اما شاید همیشه اینطور نبوده باشند. اگر زندگی روی زمین پدید آمده باشد، با توجه به شمار بالای سیارات، پس احتمالاً در جاهای دیگر هم زندگی در جریان است.
 
همچنین، احتمالاً برخی از آن موجودات هوشمند فضایی شروع به ساخت فضاپیما و کاوش در همسایگی خود خواهند کرد. آنها با تلاش کافی، خواهند توانست خود یا فرستادگان روباتیک‌شان را به دور و بر خود بفرستند.

این فرستادگان حتی اگر فقط با کسری از سرعت نور حرکت کنند هم، می‌توانند کل کهکشان را تنها در چند میلیون سال به یک باتلاق تبدیل کنند.
 
حتی اگر بیشتر تمدن‌های هوشمند در انجام این کار تلاش شکست بخورند (یا به سراغ دیگر مناطق کیهان بروند)، این واقعیت که کهکشان ما بیش از ۱۰ میلیارد سال وجود داشته است نشان می‌دهد که دست‌کم یک تمدن باید قبلاً از منظومه شمسی ما بازدید کرده باشد، یا حداقل نشانه‌ای از حضور خودش بر جای گذاشته باشد.
 
با این حال، ما تا به حال چنین شواهدی ندیده‌ایم و مطلقاً هیچ مدرکی دالّ بر وجود تمدن فرازمینی نداریم، چه رسد به زندگی. این همان پارادوکس بزرگ فرمی است: اگر زندگی می‌تواند پدید بیاید، باید همه جا باشد و اگر همه جا باشد، باید آن را ببینیم؛ اما نمی‌بینیم.

 

موانع میان‌‌ستاره‌ای

 
در طول دهه‌ها، ستاره‌شناسان راه حل‌های زیادی برای این معما پیشنهاد کرده‌اند. یک ایده موسوم به فرضیه زمین نادر (the rare Earth hypothesis)، چنین فرض می‌کند که شاید زندگی واقعاً در مقیاس کیهانی خاص و منحصر به فرد باشد. در این حالت، زندگی تا حدی باورنکردنی نادر است.
 
به همین دلیل این امکان وجود دارد که ما جزو اولین موجوداتی باشیم که در کهکشان راه شیری به وجود آمده‌اند. به عبارت دیگر، شرایطی که منجر به پیدایش حیات بر روی زمین شد، آنقدر خاص است که حتی با وجود تریلیون‌ها سیاره دیگر، زندگی اساساً فقط یک بار اتفاق افتاده است.
 
راه‌حل پیشنهادی دیگری که به عنوان فرضیه فیلتر بزرگ (the great filter) شناخته می‌شود، فرض را بر این می‌گیرد که شاید زندگی در همه جا وجود داشته باشد؛ اما پدید آمدن و وجود داشتن زندگی هوشمند بسیار دشوار است.

باید این مطلب را درنظر بگیریم که زندگی نسبتاً در اوایل عمر سیاره ما ظاهر شد، ولی میلیاردها سال طول کشید تا هوش به وجود بیاید.
 
پس شاید ما بسیار خوش شانس هستیم که چنین مغزهایی داریم. اما آشنایی با سلاح‌های هسته‌ای و تغییرات آب و هوایی، آینده گونه ما را در هاله‌ای از ابهام قرار داد.

بنابراین، با اینکه ممکن است باکتری‌ها یا دیگر ارگانیسم‌های ساده را در سرتاسر کهکشان پیدا کنیم، اما بعید است با کسی ملاقات کنیم که قادر به گفتگو با ما باشد.
 
به تازگی مقاله جدیدی منتشر شده که توضیح جدیدی ارائه می‌دهد: از آنجا که – از لحاظ توان انتشار حضورمان از طریق مخابره رادیویی – ما تازه پا در صحنه کیهانی گذاشته‌ایم، شاید لازم باشد کمی صبر کنیم.

 

بازی صبر و شکیبایی

 
واندل می‌گوید اگرچه ما نمی‌توانیم توانایی‌های تکنولوژیکی تمدن‌های پیشرفته فرازمینی را تصور کنیم، اما باید بدانیم که قدرت آنها بی‌نهایت نیست. آنها هم باید با مسائل پیش‌پا افتاده‌ای همچون جذب و ذخیره انرژی، گرمای اتلاف، پردازش اطلاعات، و زمان محدود، دست‌وپنجه نرم کنند.
 
 با وجود بیش از یک تریلیون سیاره در کهکشان که شاید زیست‌پذیر باشند (اگر قمرهای غنی از آب مانند اروپا و انسلادوس را در نظر بگیرید تعدادشان از این هم بیشتر خواهد بود)، منطقی به نظر می‌رسد که فرض کنیم این تمدن‌های بیگانه قادر به ارسال کاوشگرها یا پیام‌های فعال به تک تک سیارات نیستند.
 
با این حال، ساخت ایستگاه‌های شنود بزرگ و پیچیده، بسیار آسان‌تر از کاوشگرهای فعال است. بنابراین موجودات فضایی احتمالا منتظر خواهند بود.

سرانجام، تمدن هوشمندی در کهکشان پدید خواهد آمد و جادوی رادیو را کشف خواهد کرد و ناخواسته شروع به پخش حضور خود از طریق سیگنال‌های مصنوعی بدون ابهام خواهد کرد. اگر موجودات فضایی سیگنالی دریافت می‌کردند، حتماً وارد عمل می‌شدند و پیامی از خودشان یا حتی یک کاوشگر برای دیدار دوستان جدیدشان می‌سازند.
 
اما همه این کارها زمان می‌برد. ما کمتر از یک قرن است که سیگنال رادیویی در کیهان پخش می‌کنیم؛ پس «حباب رادیویی» ما کمتر از ۲۰۰ سال نوری پهنا دارد، در حالی که پهنای کل کهکشان راه شیری ۱۰۰ هزار سال نوری است.

بنابراین ممکن است صدها یا هزاران سال طول بکشد تا سیگنال‌های ما به یک تمدن بیگانه در کهکشان برسد. اگر آنها با سیگنالی از خودشان پاسخ دهند، ما می‌توانیم آن را چند هزار سال پس از آن دریافت کنیم، البته اگر اصلاً چنین پیامی را ببینیم، زیرا برای گرفتن آن باید در زمان مناسب و در جهت درست نگاه کنیم.
 
اگر موجودات فضایی تصمیم به ارسال یک کاوشگر داشته باشند، باید با کسری از سرعت نور در اعماق بین ستاره‌ای بخزد، بنابراین رسیدن به زمین حتی بیشتر طول خواهد کشید.
 
بنابراین شاید ما تنها نیستیم و کهکشان ما، خانه بسیاری از تمدن‌های پیشرفته دیگر است. مسئله این است که آنها هنوز به تماس ما پاسخ نداده‌اند.