دامنه اختلال افسردگی از احساس ناتوانی، بی‌کفایتی و بی‌میلی به زندگی شروع شده و در مراحل بالاتر و گذشت زمان به پوچی و آسیب به خود سوق داده می‌شود. افراد افسرده احساس ناتوانی و کرختی دارند و در بعضی مواقع نیز احساس توانمندی، حرکت مضاعف، بی‌قراری و انرژی حرکتی زیادی از خود نشان می‌دهند؛ این افراد اغلب به زندگی امیدوار نیستند، آینده را تاریک و تمام شده می‌بینند، قدرت کلام آنها ضعیف شده و در فعالیت‌های اجتماعی حضور کمتری دارند.
علایم افسردگی
اگر فردی پنج نشانه و یا تعداد بیشتری از نشانه های زیر در طول مدت دو هفته داشته باشد و از بین این پنج نشانه، دو نشانه خلق افسرده و فقدان علاقه یا لذت بارز باشد، می توان گفت این فرد از افسردگی رنج می برد.
نشانه‌های عاطفی
فرد احساس گناه دارد و خود را بی ارزش و بی کفایت می داند.
دارای احساس ترس و اضطراب و دلهره و بی قراری است.
زودرنج، غمگین و بی‌حوصله است و اغلب اوقات خلق فرد گرفته است.
نشانه های جسمی
احساس خستگی دائمی می کند و سعی دارد کارها را به تأخیر بیاندازند.
اختلال در خواب (پرخوابی یا کم خوابی) و خوردن (کم خوری یا پرخوری همراه با کاهش یا افزایش شدید وزن) پیدا می‌کند.
از مشکلات بدنی مثل درد معده، حالت تهوع، سردرد و موارد مشابه صحبت می‌کند، بدون آنکه علائم بیماری جسمی در فرد دیده شود.
نشانه‌های اجتماعی و ارتباطی
در ارتباط اجتماعی با دیگران ضعیف است و اغلب گوشه‌گیری می کند.
نسبت به ظاهر و آراستگی خود توجه ندارد.
در صورت نبود موفقیت، خود را مسوول ناکامی و شکست می داند.
نشانه های شناختی
نگرانی و دلواپسی شدید ذهنی نسبت به سلامتی خویش دارد.
در تصمیم‌گیری، ضعیف عمل می‌کند.
کاهش تمرکز و درک دارد.
افکار و احساس اسیب به خود در سر دارد.
عوامل موثر بر کاهش افسردگی شامل تنفس عمیق، آرام سازی یا ریلکسیشن، تصویرسازی ذهنی یا رویاپردازی، ورزش، فعالیت های فیزیکی ( هنری / کشاورزی و...)، انجام کارهای مورد علاقه و سرگرم کننده، گوش دادن به موسیقی آرام یا مطالعه کتاب، تمرکز روی جنبه های خوشایند زندگی و تمرکز روی نقاط قوت و موفقیت های فرد است.
