با گوگل‌مپ در جزیره ارواح پرسه بزنید

«هاشیما» یک جزیرۀ کوچک خالی از سکنه در نزدیکی سواحل ژاپن است که حدود ۹.۵ مایل (۱۵ کیلومتر) از شهر ناکازاکی فاصله دارد و به آن جزیره ارواح می‌گویند.

این جزیره به دلیل شکلی که دارد به جزیره کشتی جنگی نیز معروف است و چندین سال است که متروکه شده است. اما رها شدن به معنای خالی بودن نیست، زیرا انگار ساختمان‌های مخروبه و خاطرۀ اتفاقاتی که در این جزیره روی داده‌اند به نوعی آن را تسخیر کرده‌اند.

در جزیرۀ هاشیما یک معدن زغال سنگ قرار داشت که در سال ۱۸۸۷ کشف شده بود. پس از سال ۱۸۹۰ و بعد از اینکه شرکت ترابری میتسوبشی این جزیره را خرید، آنجا به نماد صنعتی شدن سریع ژاپنی‌ها تبدیل شد. در سال ۱۹۱۶، اولین ساختمان بتنی در جزیره ظاهر شد. ارتفاع آن ۹ طبقه بود و به اندازه کافی قوی بود تا از ساکنانش در برابر طوفان‌های متعددی که سالانه جزیره را درمی‌نوردیدند محافظت کند. پس از آن، ساختمان‌های بیشتری ساخته شد. اما این رشد و رونق سریع، یک جنبۀ تاریک نیز داشت.

این ساختمان‌ها توسط زندانیان کره‌ای و چینی ساخته شدند که از سال ۱۹۳۰ تا بعد از جنگ جهانی دوم مجبور به کار در اینجا بودند. شرایط این کارگران اجباری بسیار سخت بود و برخی از آن‌ها دیگر هرگز به خانه بازنگشتند. افرادی که در اینجا کار می‌کردند نام جزیره را «جزیرۀ زندان» یا «جزیرۀ جهنمی» گذاشته بودند.

پس از جنگ جهانی و شکست ژاپن، ژاپنی‌ها خودشان به این جزیره آمدند تا در آنجا کار کنند. این جزیره در سال ۱۹۵۹ بیشترین جمعیت خود را داشت. در آن زمان بیش از ۵۰۰۰ نفر در جزیره هاشیما کار و زندگی می‌کردند و، چون جزیره خیلی بزرگ نبود، به این معنی بود که هر کدام از افراد به طور متوسط فقط ۱.۵ متر مربع فضای سکونت داشتند.

در سال ۱۹۷۴، رفته رفته زغال سنگ معدن ته کشید و مردم جزیره را ترک کردند. به زودی، بخش‌های خالی از سکنۀ جزیره به تسخیر طبیعت درآمد. شرایط آب و هوایی شروع به تأثیر بر بتن کرد و ساختمان‌ها شروع به فرو ریختن کردند.

ایین جزیرۀ متروکه به نوعی به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده بود و گاهی اوقات مردم در آنجا چادر می‌زدند؛ اما این کار بسیار خطرناکی بود. دولت برای جلوگیری از خطر تصمیم گرفت جزیره را برای عموم باز کند. برای این منظور دیوار‌هایی که در آستانه فروریختن بودند، نگه داشته یا جایگزین شدند تا مطمئن شوند که گردشگران آسیبی نبینند.

حتی امروزه نیز پژواک گذشته هنوز در اینجا باقی مانده است. به ویژه در ذهن بستگان کارگران اجباری که مجبور به کار در اینجا و داخل ساختمان‌های در حال فرو ریختن بودند. گاهی اوقات ماهیگیران محلی که در نزدیکی جزیره قایقرانی می‌کنند ادعا می‌کنند که با وجود اینکه جزیره برق ندارد، نور‌های سوسوزن عجیبی را در ساختمان‌ها دیده‌اند. بعضی از گردشگران هم ادعا می‌کنند صدا‌های عجیبی شنیده‌اند و نقاط سردی را احساس کرده‌اند. مردم می‌گویند حس تماشا شدن را داشته‌اند و ادعا‌هایی هم از افراد وجود دارد که دست‌های نامرئی آن‌ها را لمس کرده‌اند.

این‌ها شاید همه تخیلات و توهمات باشد، اما یک چیز مسلم است: این جزیره گذشتۀ تلخ و تاریکی داشته که هنوز هم با دیدن ساختمان‌های تو در تو و هولناک آن، می‌تواند به خاطر بیاید و زنده شود. در حال حاضر ابزار گوگل‌مپ، امکان مشاهده و پرسه زدن آنلاین در گوشه گوشۀ این جزیره را فراهم کرده است.