ضعف بدنی آشنه پاشیل ورزش ایران

موضوعی که در این دوره بسیار مشخص بود ضعف بدنی بازیکنان تیم ملی بود. موضوعی که در ۱۵ دقیقه پایانی بسیار نمایان می شد. در بازی مقابل انگلیس تیم ملی با نتیجه ۶-۲ مغلوب شد که ضعیف ترین و سنگین ترین نتیجه تیم ملی در ادوار جام جهانی محسوب می شد. بازیکنان ایران در گردش توپ بسیار ضعیف عمل کردند و همین موضوع باعث شد تا سه شیرها به راحتی دروازه ایران را بارها باز کنند. این اتفاق حتی در بازی مقابل آمریکا تکرار شد. آمریکایی ها با دوندگی و پرسینگ بالا تمام فضاها را بستند و موفق شدند در همان نیمه اول به ایران ضربه بزنند و به گل برسند.

تنها پیروزی ایران در جام جهانی مقابل ولز بود و آن هم در دقایق پایانی به دست آمد. در بازی مقابل ولز هم بازیکنان تیم ملی در دقایق پایانی آن انرژی و صلابت نیمه اول را نداشتند و اخراج وین هنسی گلر ولز و 10 نفره شدن آنها باعث شد تا ایران به گل برسد.

این اولین باری نیست که ورزشکاران ما از لحاظ بدنی کم می آورند و قافیه را به رقیب خود می بازند. همه به خوبی یادمان است که حسن یزدانی چطور در فینال المپیک و در 18 ثانیه بازی برده را به دیوید تیلور آمریکایی باخت و مدال طلا را از دست داد. او همچنین در مسابقات جهانی اخیر هم مغلوب این جادوگر دنیای کشتی شد تا بیشتر از قبل ضعف تاکتیکی و بدنی ما عیان شود.

به نظر می رسد ورزشکاران ما از نظر بدنسازی و آمادگی نسبت به سایر رقبا دچار ضعف هستند و همین موضوع پاشنه آشیل آنها شده است. این موضوع تنها به کشتی و فوتبال معطوف نمی شود و این را حتی می توان در والیبال هم دید.