مصرف درست منیزیم برای پیشگیری از تداخل دارویی

منیزیم یک ماده معدنی ضروری است که از بیش از ۳۰۰ واکنش بیوشیمیایی در بدن پشتیبانی می‌کند، از جمله عملکرد ماهیچه‌ها و اعصاب، ریتم قلب، کنترل قند خون، تنظیم فشار خون و غیره. منیزیم به طور طبیعی در بسیاری از غذا‌ها از جمله مغزها، دانه‌ها، حبوبات، غلات کامل، میوه‌ها و سبزیجات یافت می‌شود و به عنوان یک مکمل غذایی نیز موجود است.

مصرف کدام دارو‌ها با منیزیم ممنوع است؟

منیزیم یک ماده معدنی ضروری برای بسیاری از عملکرد‌های بدن است و برای بیش از ۳۰۰ واکنش بیوشیمیایی در بدن از جمله کنترل قند خون، تنظیم فشار خون و عملکرد عضلانی و عصبی ضروری است. منیزیم همچنین از سلامت استخوان‌ها حمایت می‌کند و وجود مقادیر کافی از آن برای سلامت ایمنی و ریتم طبیعی قلب ضروری است.

منیزیم به طور طبیعی در بسیاری از غذا‌ها یافت می‌شود و به عنوان یک مکمل غذایی نیز موجود است. منابع غذایی خوب منیزیم شامل آجیل، دانه‌ها، حبوبات، غلات کامل، میوه‌هایی مانند موز و آووکادو و سبزیجات تیره و برگ‌دار مانند اسفناج است.

منیزیم همچنین به عنوان یک ماده مغذی به غلات و سایر غذا‌های غنی شده اضافه می‌شود.

در حالی که منیزیم به عنوان مکمل در دسترس است، مصف آن به این شکل توصیه نمی‌شود مگر اینکه کمبود منیزیم داشته باشید.

آنتی بیوتیک‌ها

منیزیم می‌تواند با آنتی بیوتیک‌های خاصی از جمله تتراسایکلین‌ها مانند دکلومایسین (دمکلوسیکلین)، ویبرامایسین (داکسی سایکلین) و آنتی بیوتیک‌های کینولون مانند سیپرو (سیپروفلوکساسین) و لواکین (لووفلوکساسین) تداخل داشته باشد.

آنتی‌بیوتیک‌هایی که با منیزیم مصرف می‌شوند یا خیلی زود بعد از منیزیم مصرف می‌شوند ممکن است به‌درستی جذب نشوند یا به‌طور مؤثر عمل کنند. برای اطمینان از جذب مطلوب، آنتی بیوتیک‌های خود را حداقل دو ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت بعد از مصرف مکمل منیزیم مصرف کنید.

این بازه زمانی بر اساس نوع آنتی بیوتیکی که مصرف می‌کنید متفاوت است.

دیورتیک‌ها
دیورتیک‌ها دارو‌هایی هستند که به بدن کمک می‌کنند تا نمک و مایعات اضافی را دفع کند و باعث می‌شود کلیه‌ها ادرار بیشتری تولید کنند. مصرف دیورتیک‌ها در کنار منیزیم، بسته به نوع دیورتیک مصرفی، می‌تواند از دست دادن منیزیم از طریق ادرار را افزایش یا کاهش دهد.

مصرف دیورتیک‌ها همراه با منیزیم نیز اثرات منیزیم را خنثی می‌کند، زیرا باعث هیپومنیزیمی می‌شوند، وضعیتی که در آن سطح منیزیم به طور خطرناکی در خون کاهش می‌یابد.

سطوح پایین منیزیم می‌تواند علائمی مانند ضعف عضلانی، تحریک پذیری بیش از حد و خواب آلودگی ایجاد کند.

بیس فسفونات‌ها

مکمل‌های غنی از منیزیم می‌توانند جذب بیس فسفونات‌های خوراکی، خانواده‌ای از دارو‌های مورد استفاده برای درمان پوکی استخوان، را کاهش دهند. این تداخل زمانی رخ می‌دهد که بیس فسفونات ها، مانند فوزاماکس (آلندرونات) خیلی زود قبل یا بعد از منیزیم مصرف شوند. برای جلوگیری از این امر، بیس فسفونات‌ها را حداقل دو ساعت قبل یا بعد از مصرف مکمل منیزیم مصرف کنید.

این زمان بستگی به این دارد که از کدام بیس فسفونات استفاده می‌کنید. برای برخی از انواع این دارو، توصیه این است که ۳۰-۶۰ دقیقه صبر کنند.

دارو‌های مهارکننده پمپ پروتون (PPI)
هنگامی که برای مدت طولانی (بیش از یک سال) مصرف می‌شود، دارو‌های مهارکننده پمپ پروتون (PPI) که زخم معده را درمان می‌کنند و علائم رفلاکس اسید را تسکین می‌دهند، می‌توانند باعث کاهش سطح منیزیم خون شوند.

زخم‌های گوارشی زخم‌های باز در داخل معده هستند، در حالی که رفلاکس اسید وضعیتی است که زمانی رخ می‌دهد که اسید معده به سمت مری حرکت می‌کند و باعث ایجاد احساس سوزش می‌شود که به عنوان سوزش سر دل شناخته می‌شود.

دارو‌های PPI عبارتند از Nexium (اسومپرازول) و Prevacid (لانسوپرازول). اگر PPI مصرف می‌کنید یا برای شما تجویز شده است، قبل از شروع درمان طولانی‌مدت PPI، به یک پزشک مراجعه کنید تا سطح منیزیم خون شما را بررسی کند و در حین مصرف دارو، آزمایش‌های دوره‌ای سطح منیزیم خون خود را برای شما تجویز کند.

روی
روی یک ماده معدنی ضروری است که در مقادیر کم برای حمایت از سلامت لازم است. این ماده معدنی نقش مهمی در بهبود زخم، عملکرد سیستم ایمنی، لخته شدن خون و سایر عملکرد‌های بدن دارد.

تحقیقات نشان داده است که مصرف دوز‌های بسیار بالای روی در کنار منیزیم می‌تواند بر توانایی بدن در جذب و تنظیم منیزیم تأثیر بگذارد. برای جلوگیری از این تداخل احتمالی، روی و منیزیم را جداگانه و در ساعات مختلف روز مصرف کنید.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر هر یک از دارو‌های فوق را مصرف می‌کنید، با پزشک در مورد بی خطر بودن مصرف دارو‌های خود با منیزیم مکمل مشورت کنید. در برخی موارد، اگر منیزیم در زمان متفاوتی نسبت به داروی شما تجویز شود، همچنان می‌توانید آنه‌ها را مصرف کنید.

همچنین در صورت مشاهده هر گونه عوارض جانبی منیزیم که ممکن است شامل برافروختگی پوست، درد شکم، اختلال در رفلکس ها، اسهال، تهوع یا استفراغ باشد، باید به پزشک مراجعه کنید. سایر عوارض جانبی ممکن است شامل اختلالات الکترولیتی مانند هیپوکلسمی و هیپرکالمی باشد.

در اینجا دو وضعیت مرتبط با کلسیم وجود دارد که باید از آنها آگاه باشید:

هیپوکلسمی: وضعیتی که در آن سطح کلسیم خیلی کم می‌شود. این وضعیت ممکن است منجر به علائمی مانند تشنج، اسپاسم و انقباضات عضلانی، و پارستزی (احساس سوزش، سوزش یا گزگز در پوست) شود.
هیپرکالمی: وضعیتی که در آن سطوح پتاسیم بیش از حد بالا می‌رود که می‌تواند باعث آریتمی‌های قلبی (ناهنجاری در ضربان قلب)، ضعف عضلانی یا فلج شود.
سایر عوارض جانبی جدی منیزیم عبارتند از دشواری تنفس، نارسایی قلبی و هیپوترمی (زمانی که دمای مرکزی بدن به زیر ۹۵ درجه فارنهایت می‌رسد). در حالی که اگر منیزیم در دوز و شکل صحیح مصرف شود، عوارض جانبی نادر است، اما همچنان ممکن است رخ دهد. اگر عوارض جانبی جدی را تجربه کردید، به نزدیکترین اورژانس خود مراجعه کنید یا با ۱۱۵ تماس بگیرید.