پزشکیان استعفا می دهد؟!

دیدار رئیس جمهور ایران با همتای ترکیه‌ای خود پس از سقوط دولت سوریه چنان جنجال آفرین شد که بحث استعفای او را هم داغ کرد.
تصویری که مسعود پزشکیان، رئیس جمهور را در حال گذاشتن دست روی سینه خود در لحظه خوش‌وبش با رئیس جمهور ترکیه نشان می‌دهد، به سرعت به نقطه تمرکز جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای تبدیل شد. این تصویر بهانه‌ای شد برای مجموعه‌ای از نقد‌های رادیکال که مرز‌های نقد حرفه‌ای را پشت سر گذاشت و به تخریب سیاسی انجامید.

با نگاه به این ماجرا، ابتدا باید تاکید کرد که رعایت پروتکل‌های دیپلماتیک، به‌ویژه در شرایط حساس منطقه‌ای، یک الزام انکارناپذیر برای مسئولان بلندپایه کشور است. رفتار‌های خارج از چارچوب تشریفاتی می‌تواند در فضای بین‌الملل معانی متفاوتی داشته باشد و ممکن است به اشتباه به عنوان نشانه‌ای از ضعف تفسیر شود. در این مورد خاص، تیم تشریفات ریاست جمهوری و وزارت خارجه باید مسئولیت‌پذیری بیشتری نشان داده و از بروز چنین اشتباهاتی جلوگیری کنند.

هرچند این اقدام رئیس جمهور احتمالا سهوی بوده، اما در نظام دیپلماسی، اشتباهات این‌چنینی می‌توانند تبعات گسترده‌ای به دنبال داشته باشند. اما آن چه به نظر می‌رسد مهم‌تر از این خطای سهوی باشد، نحوه واکنش‌ها به آن در فضای رسانه‌ای و سیاسی کشور است.

موج انتقاداتی که علیه رئیس جمهور به راه افتاد، نه تنها جنبه سازنده نداشت، بلکه اغلب رنگ و بوی تخریب شخصیتی و بی‌اعتبارسازی را به خود گرفت.

در این میان، جریانی که همواره به انتقاد‌های رادیکال و استفاده از ادبیات تند معروف است، بار دیگر میدان‌داری کرد و این رویداد را به فرصتی برای حملات لفظی بی‌رویه تبدیل کرد. برخی طرفداران این جریان آنقدر پای خود را فراتر از حد گذاشتند که خواستار استعفای رئیس جمهور هستند.

این روند، متاسفانه، بازتاب‌دهنده مشکلی عمیق‌تر در فضای سیاسی و رسانه‌ای کشور است. نقد به‌عنوان یکی از ابزار‌های پیشرفت و بهبود، زمانی موثر خواهد بود که مبتنی بر تحلیل دقیق و هدفمند باشد. اما وقتی نقد به سطحی‌ترین و احساسی‌ترین شکل ممکن ارائه شود، کارکرد خود را از دست داده و به ابزاری برای ایجاد شکاف و تشدید تنش تبدیل می‌شود.

منبع: نبض بازار