«حامد سلطانی» بی‌ترمز در راه مهران رجبی شدن!

کاش یک‌نفر در تلویزیون پاسخ دهد که چرا این اتفاق‌ها رخ می‌دهد. از آنجایی که کسی پاسخگو این رخدادها نیست، دلایل شکل گرفتن این اتفاق‌ها را بررسی می‌کنیم. در ابتدای بحث بپردازیم به حذف بدون توقف مجریان از تلویزیون، مجریانی که یا خودشان بسیار محبوب بودند، یا محتوای برنامه‌شان مورد استقبال مخاطبان قرار می‌گرفت، یا حرفشان پیش‌برنده بود.

اینکه حالا هیچ مجری‌ای در تلویزیون باقی نمانده و اجرای 3 برنامه رسیده به 1 مجری یک دلیل دارد، آن هم این است که دیگر مجری‌ای در تلویزیون باقی نمانده است، وقتی عرصه بر مجریانی مانند عادل فردوسی‌پور، با آن حجم از مخاطب و محبوبیت تنگ می‌شود و راه برای مجریانی مانند محمدحسین میثاقی باز می‌شود. عجیب نیست که حالا دست تلویزیون خالی بماند و هیچ‌گونه نتواند این خلا را پر کند. همانگونه که جای خالی شهاب حسینی و هومن سیدی و حسن فتحی در تلویزیون پر نشده و کسی جایگزین نشده است، طبیعتا جای خالی مجریانی که یا به زور مجبور شدند بروند یا قهر کردند به هیچ وجه پر نخواهد شد.

این خود یکی از دلایلی است که اثبات می‌کند دست تلویزیون خالی است، چون نه دیگر علی ضیایی دارد، نه احسان علیخانی، نه مهران مدیری، نه عادل فردوسی‌پور، نه سروش صحت و ... حالا که دیگر هیچ مجری‌ای ندارد، دست به دامان مجریانی معتمد، همراه با عقاید خود مانند حسینی، سلطانی و رجبی شده‌اند تا دست‌کم هنوز هم بگویند که مجری داریم. حالا اینکه مخاطب از آن استقبال می‌کند یا نه، چندان حائز اهمیت نیست.

کاش حامد سلطانی فرصت به دیگر مجریان می‌داد، البته اگر مجری‌ای در تلویزیون باقی مانده باشد، کمی منصفانه‌تر به ماجرا نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که همه تقصیرها و انتقادات را هم نمی‌توان به حامد سلطانی وارد کرد. چرا که او تنها یک مهره است، مهره‌ای که به واسطه ناشایستگی مدیران در این زمین بازی قرار گرفته، در واقع به نظر می رسد خود حامد سلطانی هم چندان علاقه‌ای ندارد که صبح تا شب خود را در سازمان صدا و سیما بگذراند، اما انگار انتخاب این فرد و سپردن همزمان سه برنامه به او یک استیصال است، یک در ماندگی از جانب سازمان، تنها مجری مذهبی قابل اعتمادی که اتفاقا اجرا را هم خوب نمی‌شناسد.

در واقع این‌گونه به نظر می‌رسد که دست خالی تلویزیون پس از حذف مجریان متعدد و رنجاندن هنرمندان بی‌شمار به قدری خالی مانده که اجرای یک برنامه را به مهران رجبی می‌سپارد، اجرای برنامه دیگری را به استاد ارتباطات و سه اجرا به صورت همزمان به حامد سلطانی.

خبر پخش برنامه اعجوبه‌ها با حضور کودکان نیز می توانست نوید یک اتفاق تازه در تلویزیون و برنامه‌ای هیجان‌انگیز با اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی که اقتضای حضور رده سنی 3-13 سال است، باشد، اما این برنامه به اندازه‌ای که انتظار داشتیم، جذاب نبوده است. البته که حضور کودکان و پرداختن به توانایی‌های آن‌ها به خودی خود اتفاق خوبی است ولی برنامه ضعف‌هایی دارد که باعث شده «اعجوبه‌ها» سروصدایی به پا نکند.

حامد سلطانی، به عنوان مجری این برنامه شخصیت جدی ای دارد و قاطعیت و جدی بودن او چندان مناسب مسابقه کودکان نیست و از طرفی مدام سعی دارد لحظات بامزه‌ای را خلق کند که توی ذوق می‌زند و در ارتباط برقرار کردن با کودکان هم لنگ می‌زند و معمولا گفت‌وگوی خوبی میان آن‌ها شکل نمی‌گیرد و فن بیان خوب را که لازمه یک مجری ا‌ست، ندارد.

اینکه تلویزیون دوست دارد دائم برنامه مسابقه محور بسازد و همواره از مجریان تکراری استفاده کند به خودش ارتباط دارد، اما پیمان جبلی و دیگر مسئولان سازمان صداوسیما بدانند با این نوع از مدیریت تنها کسی که آسیب می‌بیند، رسانه ملی است، چون مخاطب همواره یاد گرفته تا سرگرمی محبوب خود را پیدا کنند. کاش تمام مسئولین به یاد بیاورند که ما هنوز هم مجریان محبوب خود را داریم و نیازی نیست که از عرصه ارتباطات و دانشگاه و بازیگری افرادی وارد اجرا شوند، در واقع آب در کوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم.