سخنان تند و جنجالی مولوی عبدالحمید در مورد محارببه

کانال رسمی دفتر مولوی عبدالحمید، امروز (۲۵ آذر ۱۴۰۱) متن صحبت‌های امام جمعه اهل سنت زاهدان را منتشر کرده است.

بر اساس این گزارش مولوی عبدالحمید در مراسم نماز جمعه زاهدان، با اشاره به صدور احکام سنگین برای معترضان وقایع اخیر، آزادی زندانیان حوادث اخیر ازجمله علمای اهل‌سنت که در بازداشت و زندان به‌سر می‌برند را خواستار شد.

مهم‌ترین بخش‌های خطبه‌های نماز جمعه مولوی عبدالحمدی را در ادامه می‌خوانید:

دلسوزانه توصیه می‌کنیم زندانی‌های اخیر را که در همین اعتراضات بازداشت شده‌اند، آزاد کنید و به آن‌ها سخت نگیرید. اکثر آن‌ها جوان هستند و سن خیلی پایینی دارند. دختران و پسران جوان را آزاد کنید. این‌ها را محارب قرار ندهید و اگر محارب هم باشند نباید به اعدام محکوم شوند و کشته شوند.

بهترین برداشت و تفسیر از قرآن همین است که کسی را که انسانی نکشته نمی‌توانیم بکشیم. به کسی که دیگری را نکشته زندان بدهید یا تبعیدش کنید. در حدیث آمده است دینی که در آن تسامح و گذشت نباشد، خیری در آن نیست.»

دو عالم بسیار بزرگ اخیرا در مناطق کردنشین بازداشت شده‌اند؛ جناب ماموستا سیف‌الله حسینی از علمای برجسته جوانرود است و وقتی به خانه‌اش وارد شده‌اند با خشونت رفتار کرده‌اند. ماموستا خضرنژاد هم از علمای سرشناس آنجاست. این علما صحبتی کرده‌اند و در همه جای کشور از این صحبت‌ها وجود دارد. هیچ‌وقت جلوی صحبت را نگیرید بلکه بگذارید حرف بزنند و بهترین آن‌ها را قبول کنید. مولانا کوهی هم دو سال است بازداشت است و الآن از نظر قانونی می‌تواند آزاد باشد. خواسته همۀ ما آن است که تمام این علما را آزاد کنید. مولانا کوهی انتقاداتی کرده که الآن شدیدتر از آن‌ها گفته می‌شود.امیدواریم برای مولانا عبدالغفار نقشبندی هم که انتقاد کرده و حرف زده و کار دیگری نکرده است، مشکلی پیش نیاید. ما هم توصیه می‌کنیم که صحبت‌ها دلسوزانه باشند.

دکتر حمید قره‌حسنلو پزشک متخصصی است و جامعه پزشکی همه نسبت به ایشان پریشان و نگران هستند. به ایشان اتهام محاربه زده شده و جزو چندنفری است که در قتل یک نفر بسیجی محکوم به اعدام شده است. این پزشک جزو خیرین است و برای بسیاری زحمت کشیده است. خواسته همه آن است که دکتر حمید قره‌حسنلو و خانوادۀ ایشان را آزاد کنید.

چیزی که کشور را محدود کرده است، تنگ‌نظری و کوتاه‌بینی است. این کشور، کشوری بزرگ است. در این کشور هر دین و گرایش و قومیتی وجود دارد. همه باید آزادی داشته باشند. قانون اساسی این آزادی را داده است اما متأسفانه قانون‌گریزی در کشور ما از همه‌جا بیشتر است. بسیاری از روسای جمهور در انتخابات گفتند ما قانون را اجرا می‌کنیم و مردم به همین حساب به آن‌ها رأی دادند، اما وقتی سر کار آمدند هیچ کاری نتوانستند بکنند.

بزرگ‌ترین مریضی در کشور ما که باعث این وضعیت شده اعمال سلیقه بوده است. هرکس زور داشته، مطابق قانون عمل نکرده است. قانون بیشتر برای ضعفا و بی‌دفاعان بوده است، اما صاحبان قدرت قانون‌گریزی کرده‌اند. در قانون همۀ مذاهب و اندیشه‌ها آزادی دارند. این خواسته ملت است که در کشور برای همه قومیت‌ها، مذاهب و ادیان آزادی باشد. این گناه است که بین ایرانیان کسی تبعیض قائل شود.

من پیش‌تر هم گفته‌ام و چون باز هم مطرح شده می‌گویم که کسانی آمار می‌دهند که این تعداد فرماندار و بخشدار اهل‌سنت هستند اما چرا این را نمی‌گویید که در نیروهای مسلح چقدر از مذاهب نیرو دارید؟ چرا واقعیت‌ها را قبول نمی‌کنید؟ در مدیریت‌های مراکز استان‌ها و مدیریت مرکز کشور چند نفر را به کار گرفته‌اید؟»

مردم ایران نه مخالف دین و ضد دین هستند و نه اجیر کشورهای خارجی هستند، بلکه ایرانی هستند و متعلق به همین کشور هستند. اعتراضات اخیر به دلیل مشکلات ملت ایران به وجود آمده‌اند. وقتی مردم می‌بینند یک دلار ۳۹ هزار تومان شده و پولشان ارزش خود را از دست داده است و در دنیا بی‌ارزش شده، احساس سرخوردگی می‌کنند. وقتی مردم می‌بینند کشوری که همه ذخایر و امکانات را دارد و از معدود کشورهای ثروتمند است اما مردم گرسنه هستند و در تأمین رزق‌شان با مشکلاتی مواجه هستند و دنبال کوله‌بری و سوخت‌بری هستند، نگران می‌شوند.

باید به فکر حل مشکل بود. ما بارها از همین تریبون کوچک خود فریاد زده‌ایم که سیاست‌های داخلی و خارجی پاسخگو نیستند و باید تغییر کنند. مسئولان باید بر روی ساختن کشور خودشان تمرکز کنند. به ملت بیندیشید. اگر ملت از دست ما برود، همه دنیا هم راضی باشند، فایده‌ای ندارد. وقتی ملت نارضایتی داشته باشد نمی‌توان حکومت کرد. من خیرخواه راعی و رعیت هستم. در این حرف‌ها خیر و صلاح موجود است. 

ملتی که سه ماه تمام است در داخل و خارج اعتراض می‌کنند،  همه عزیزان ما هستند و ما به این فکر می‌کنیم که چه انسان‌های توانمندی از ایران فرار کرده‌اند و رفته‌اند. هیچ‌جایی برای مردم ایران، ایران نمی‌شود. این‌ها هرکجا باشند در فکر وطن هستند. آرزوی ما آن است که هم‌وطنان عزیز ما برگردند و ایران را هم برای خود و هم برای دیگران آباد کنند. این، وطن آبا و اجدادی‌شان است. این انسان‌های توانمند که رفته‌اند باید برگردند و در کشور کار کنند.

در انتخابات که می‌آمدیم قول و قرارهایی می‌گذاشتند و بعد، حتی نمی‌توانستیم منتخبان را ملاقات کنیم. در همین دوره سیزدهم ریاست‌جمهوری این تیم قول‌هایی داد و بعد می‌گفتند هیچ‌کس حرف ما را قبول نمی‌کند. چندین بار من آنجا رفته‌ام و پیگیری کرده‌ام اما هیچ‌چیز دستگیرمان نشده است. چرا باید اینطور باشد؟