محاسبه سنوات پایان کار کارگران مشمول قانون کار» همواره یکی از مسائل مورد مناقشه بوده است؛ در سالهای اخیر، چندین دادنامه صادره از سوی هیات عمومی دیوان عدالت اداری به این موضوع اشاره داشتهاند؛ و البته در مواردی یک دادنامه، بایدها و الزامات قبلی را نسخ کرده است.
مزایای انگیزشی و رفاهی که در تبصره ۳ ماده ۳۶ قانون کار به آنها اشاره شده، در محاسبه مزد کارگر مبنا قرار نمیگیرند و براساس دادنامه سال گذشته دیوان عدالت اداری، مبنای محاسبه سنوات و مزایای پایان کار نیز قرار نمیگیرند، فوقالعادهها هم به همین ترتیب، مبنای محاسبه مزد کارگر و سنوات پرداختی به او قرار نمیگیرند.
به موجب رای اخیرِ هیات عمومی دیوان عدالت اداری، مزد کارگر مفهومی فراتر از مزد مبنا یا مزد پایه دارد و به معنای هر آن چیزی است که در قابل انجام کار در زمان قانونی کار به کارگر پرداخت میشود و نکته کلیدی اینجاست که مبنای محاسبه اضافهکاری، جمعهکاری، شبکاری و سنوات، همین «مزد» است، نه مزد ثابت یا مزد مبنا.
حق سنوات به عنوان پاداش پایان کار به آن دسته از کارگرانی داده میشود که سابقه یک ساله کاری دارند. اما پایه سنوات برای کارگاههایی است که طرح طبقهبندی مشاغل دارند که پایه سنوات به حداقل حقوق آنها اضافه میشود.
زمانی که حداقل حقوق کارگران و کارمندان به تصویب دولت می رسد، مبلغ عیدی و سنوات آخر سال نیز تا حدود زیادی مشخص می شود.