به طور دقیق باید گفت که این ستاره در فاصله ۱۰۴ سال نوری از ما قرار دارد؛ اعتقاد بر این است که این ستاره ۴.۲ میلیارد سال است که وجود داشته است، اما ستاره شناسان نمی توانند سن دقیق آن را تعیین کنند، زیرا هسته آن در حال تبلور است.
یک ستاره در هنگام تبدیل شدن به المای، پوسته بیرونی خود را از دست می دهد. جرم آن کاهش می یابد و هنگامی که سوخت آن تمام می شود، ستاره ممکن است به سیاهچاله تبدیل شود. در طول فرآیند کریستالیزاسیون، به دلیل کمبود منابع انرژی اضافی، دما کاهش می یابد.
ستاره شناسان حدس می زنند که چنین ستاره هایی در نهایت ساختار الماس مانندی پیدا خواهند کرد. تصور میشود که این فرآیند بیش از ۱۳.۸ میلیارد سال طول میکشد، بنابراین احتمالاً چنین اجرامی هنوز در کیهان وجود ندارد. اما این سرنوشت تقریباً همه ستارگان راه شیری از جمله خورشید ما است.