یک «میلیارد سال خسته‌کننده» در تاریخ زمین!

به طور سنتی، یک روند ثابت توسط دانشمندان مشاهده شده است که نشان می‌دهد ماه در طول سه یا چهار میلیارد سال گذشته همواره در حال دور شدن از زمین بوده است.

دوره‌ای طولانی در تاریخ زمین وجود داشته که روزها کوتاه‌تر بوده‌اند و کره ماه نزدیک‌تر به سیاره ما می‌چرخیده است.

یک مطالعه جدید در این مورد توسط راس میشل پروفسور علوم زمین و زمین شناسی در آکادمی علوم چین و اووه کرشر پژوهشگر موسسه تحقیقات علوم زمین در دانشگاه کورتین استرالیا انجام شده است.

آنها می‌گویند، طول روز ۵ ساعت کمتر از ۲۴ ساعتی بوده است که در حال حاضر تجربه می‌کنیم. زمین شناسان دریافته‌اند که در دوران پرکامبرین(نهان‌زیستی) و در واقع در اواسط دوره پروتروزوئیک(پیشین‌زیستی)، یک روز به مدت تقریباً یک میلیارد سال، ۱۹ ساعت طول می‌کشیده است.

پیش‌کامبرین یا پرکامبرین(Precambrian) نامی است که به بازه بزرگی از زمان در تاریخ زمین داده شده که پیش از ابردوران حاضر یعنی پیدازیستی بوده‌است. پرِکامبرین یک بزرگ‌اَبَردوران به‌شمار می‌آید. این بزرگ‌ابردوران، خود به چند ابردوران تقسیم شده ‌است.

پیشین‌زیستی یا پروتروزوئیک(Proterozoic) یک اَبَردوران زمین‌شناسی در بزرگ‌ابردوره پرکامبرین است. دوره پیشین‌زیستی از ۲۵۰۰ میلیون سال پیش تا حدود ۵۴۲ میلیون سال پیش ادامه داشته و نمایانگر زمانی است که زیست قرار بود روی زمین گسترش پیدا کند.

این دوران که تحت عنوان «میلیارد سال خسته کننده» نیز شناخته می‌شود، دوره‌ای از تکامل زیست‌شناسی نسبتا محدود بوده که همزمان با روزهای کوتاه‌تر زمین بوده است.

پژوهشگران این مطالعه می‌گوید: گشتاور شتاب‌دهنده جزر و مد حرارتی اتمسفر ناشی از انرژی خورشیدی، گشتاور کاهنده جزر و مد اقیانوسی ماه را متعادل و به طور موقت چرخش زمین را تثبیت کرد.

به بیان ساده، نیروهای ناشی از دما و انرژی اتمسفر از خورشید به مقابله با نیروهای ناشی از کشش ماه بر اقیانوس‌های زمین کمک و چرخش زمین را تثبیت کردند.

دانشمندان تاکید می‌کنند که جمع آوری داده‌های مربوط به طول شبانه‌روز در دوران پرکامبرین ضروری است، چرا که به درک تکامل سیستم زمین-ماه با وضوح بالای زمانی کمک می‌کند.

این پژوهش درک عمیق‌تری از تاریخچه سیاره زمین و چگونگی تکامل ماهواره طبیعی آن را طی میلیاردها سال ارائه می‌دهد.

این مطالعه گزارش می‌دهد که برخلاف جزر و مدها یا کشندهای اقیانوسی که از نظر گرانشی توسط کشش ماه برانگیخته می‌شود، جزر و مدهای جوی از نظر حرارتی توسط جذب نور خورشید توسط بخار آب و ازن برانگیخته می‌شوند که بزرگترین آنها در نیم‌روز است.

این مطالعه نشان می‌دهد که به دلیل آرایش سیستم سه جرمی و چرخش زمین، جزر و مد اقیانوسی نیم‌روزی قمری یک گشتاور کاهش‌دهنده اعمال می‌کند و جزر و مد جوی نیم‌روزی خورشیدی یک گشتاور شتاب‌دهنده بر سرعت چرخش زمین اعمال می‌کند.

دانشمندان بر این باورند که برهمکنش بین جو زمین و گرمای خورشید در ثابت ماندن طول روز برای مدتی نقش داشته است.

زمین شناسان حدس می‌زنند که این پژوهش با این تصور مطابقت دارد که افزایش سطح اکسیژن و حیات پیچیده روی زمین تا زمانی که تشدید پایدار به دلیل تغییرات آب و هوایی مختل شود، به تعویق افتاده است.