پاسخ دانشمندان به یک پرسش قدیمی: عشق چگونه عقل را زایل می‌کند؟

دوره ماه عسل، وقتی که همه چیز جدید و هیجان‌انگیز است و دو عاشق نمی‌توانند حتی یک لحظه دست یکدیگر را رها کنند، زمان بسیار بدی برای گرفتن تصمیمات مهم مالی یا شغلی است.

برای سال‌های متمادی، علم دقیقا در مورد این که چرا کارکرد عادی مغز ما در زمان عاشق شدن دچار اختلال می‌شود، پاسخ روشنی نداشت، اما نتایج یک مطالعه جدید به پاسخ‌هایی دست یافته است.

تیمی به رهبری دکتر فیل کاوانا، از دانشگاه کانبرا و دانشگاه استرالیای جنوبی، نظرسنجی از ۱۵۵۶ جوان که خود را «عاشق» می‌دانستند انجام داد. هدف این پرسشنامه ارزیابی احساسات و رفتار پاسخ دهندگان نسبت به شریک زندگی‌شان بود.

مرحله دوم مطالعه که به بررسی شدت عشق عاشقانه اولیه می‌پرداخت، تنها ۸۱۲ نفر از شرکت‌کنندگان در نظرسنجی را شامل شد که گفته بودند، دوره عاشقی آن‌ها کمتر از دو سال به طول انجامیده است.

هدف این تیم از محققان پاسخ به این پرسش بود که آیا سیستم فعال‌سازی رفتاری (BAS) یا همان مکانیسم فعال در ذهن و بدن که رفتار‌هایی را ترویج می‌کند که ممکن است منجر به پاداش شود، در شکل‌گیری عشق رمانتیک نقش دارد یا خیر.

نتیجه بررسی آن‌ها تایید کرد که بسیاری از انسان‌ها وقتی عاشق می‌شوند با عملکرد متفاوت مغزشان مواجه می‌شوند، عملکردی که منجر به تمرکز موقتِ افکار و اعمال بر روی معشوق جدید می‌شود.

در مورد این که چه چیزی باعث این تغییر رفتاری می‌شود، دکتر کاوانا انگشت اتهام را به سمت هجوم هورمون‌ها نشانه می‌رود.

او توضیح داد: «ما نقشی را که اکسی‌توسین (Oxytocin) در عشق رمانتیک ایفا می‌کند، می‌دانیم، زیرا هنگامی که با عزیزانمان تعامل می‌کنیم، این هورمون در سراسر سیستم عصبی و جریان خون ما در گردش است. با این حال، عزیزان زمانی برای ما اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کنند که پای ترکیب اکسی‌توسین با دوپامین به میان می‌آید، ترکیبی شیمیایی که مغز ما در طول دوران عاشقی آزاد می‌کند.»

دکتر کاوانا خاطرنشان می‌کند: «اساسا عشق مسیر‌های مرتبط با احساسات مثبت را در مغز فعال می‌کند.»